Hi how are you doing?

“Hi how are you (doing)?”, “Hey how’s it going?”. Op zich geen rare uitspraken, maar het blijft erg wennen dat dit de manier van groeten is in de USA. In mijn hoofd is de eerste reactie dan dat gaat je niks aan, maar dan bedenk ik me dat dit normaal is hier. Er wordt ook niet echt een uitgebreid antwoord verwacht. “Hi” is al genoeg, maar meestal mompel ik iets als “Good/great, how are you”.
Vreemder (ongemakkelijker?) wordt het wanneer je iemand tegemoet loopt die je kent of wanneer iemand langs je kantoor loopt en vraagt hoe het met me gaat, maar geen antwoord afwacht en gewoon doorloopt. Blijkbaar is het bij sommige mensen zo’n gewoonte dat ze niet eens luisteren naar wat de ander zegt. Er zijn er zelfs een paar die antwoorden met “Good how are you” als ik alleen maar “Hi” zeg.
Wellicht went het na een aantal weken, maar ik vind het nog steeds een beetje vreemd. Misschien moet ik eens aan de kassa in de supermarkt in tranen uitbarsten en vertellen over mijn hond die overleden is, mijn baan die ik kwijt ben, mijn vrouw die me heeft verlaten etc etc en kijken hoe ze daar op reageren 

San Francisco. Goed idee? Ja. Terug over de Highway 1 die langs de Pacific Coast loopt. Goed idee? Ja, nee, misschien, lees verder waarom.

Gijs en ik hadden besloten om zaterdag naar San Francisco te gaan. We reden er in een ruim uur heen en na nog een half uur zoeken hadden we ook een betaalbare parkeerplaats gevonden. We begonnen in het drukke Chinatown, waar het stikte van de Aziaten. De stoep was erg vol, maar gelukkig konden wij, lange Nederlanders die we zijn, over 95% van de hoofden heen kijken. Na Chinatown bezochten we Union Square en nog wat bezienswaardigheden waarna we snel terug gingen naar de auto aangezien we maar voor 2 uur parkeren konden betalen.
De auto eenmaal verderop geparkeerd te hebben, gingen we naar het water. San Francisco ligt aan een baai, en heeft een aantal leuke pieren met oude boten en uitzicht op o.a. Alcatraz en de Golden Gate brug. Helaas voor ons was het behoorlijk mistig en was de brug niet erg goed zichtbaar. Wel was het een mooi gezicht. Het wegdek kwam net boven de mist uit wat wel een mooi effect gaf.
Toen we moegelopen waren besloten we terug te lopen naar de auto, met nog een tussenstop bij de liquor store. We hadden die avond een (overigens erg geslaagde) surprise birthday party en om niet met lege handen aan te komen wilden we een fles wijn halen. We werden om ons paspoort gevraagd, die we uiteraard niet bij ons hadden. Wel een rijbewijs. Gijs liet zijn roze pasje zien, waarop de mevrouw wantrouwig vroeg of we toch niet ons paspoort bij ons hadden. Ik liet mijn rijbewijs zien en zei dat ik alleen exact hetzelfde pasje had als Gijs. Terwijl ik dat zei viel mijn blik op Gijs’ rijbewijs en zag ik tot mijn grote verbazing dat hij op dezelfde datum is geboren als ik 18-06-1990. Dat had ik beter niet kunnen vertellen, want nu geloofde de mevrouw ons helemaal niet meer. Ze dacht dat wij vervalste pasjes hadden. Nadat we al onze pasjes hadden laten zien met onze geboortedatum en uitgelegd dat wij net zo onder de indruk waren als zij kregen we de fles wijn gelukkig wel mee. Vol verbazing liepen we terug naar de auto om terug te rijden naar San Jose. Via de coastal highway natuurlijk.

Daar begon het slechte idee. Waar de heenweg ons een uur kostte, waren we de terugweg alleen al bijna een uur bezig om San Francisco uit te komen. Eenmaal op de highway 1 aangekomen zagen we dat de wolk die de Golden Gate brug in mysterieuze mist hulde zich niet beperkt had tot de brug. Mist mist mist, de zee? Niet zichtbaar. Om het feest compleet te maken stond het verkeer ook nog eens vast, waardoor we een meer dan anderhalf uur nodig hadden om in Santa Cruz te komen waarbij we de zee welgeteld 3 keer hebben kunnen aanschouwen.
Als klap op de vuurpijl had half San Jose besloten om die zaterdag naar Santa Cruz te gaan, waardoor het stuk Santa Cruz – San Jose ook nog eens meer dan een uur duurde. Al met al waren we meer dan 3.5 uur onderweg en hebben we haast niet van het uitzicht kunnen genieten.
Kortom, idee was goed, uitvoering minder. Volgende keer even de weersvooruitzichten bekijken.

Zondag zijn we nog naar de bioscoop geweest om de nieuwe Hunger Games te zien. Erg gave film, maar die Amerikanen hebben nog niet door dat ze hun inkomsten kunnen verhogen door simpelweg een kwartiertje pauze in te lassen in een film van 2.5 uur.

Bij IBM gaat alles z’n gangetje. Mijn reacties duren tamelijk lang, van een nacht tot een paar dagen, dus ik ben veel literatuur aan het lezen. Niet mijn grootste hobby, maar het hoort erbij. Waarschijnlijk mag ik meeschrijven aan een review article, dus kan ik daar de loze wacht-uren wat beter mee opvullen.
Voor de geïnteresseerden, mijn opdracht is geloof ik in volgende richting: Het synthetiseren van een biologisch afbreekbaar, niet giftig polymeer dat kan worden gebruikt om proteïnen onzichtbaar (onherkenbaar voor je immuunsysteem) en effectief (ze mogen niet onderweg worden afgebroken) je lichaam in te krijgen voor allerlei proteïnebehandelingen van allerlei soorten kanker en andere nare ziektes. De uiteindelijke chemische samenstelling van het polymeer is al bekend, echter hoe we het kunnen synthetiseren nog niet en dat is aan mij om uit te zoeken. Resultaten zullen naar Singapore worden gestuurd waar er medische tests mee worden gedaan. Behoorlijk vergevorderd dus al en een mooi onderwerp om (hopelijk) wat aan bij te kunnen dragen.