Amerikanen in het verkeer

Waar ik mij vorige week verbaasde over de Amerikanen en hun cupholders (ben ze inmiddels ook nog tegengekomen in conferentiezalen en in het IJshockeystadion) ben ik ook bezig met me aanpassen aan het verkeer.

Het begon al goed, toen ik vorige week een auto had gehuurd, waarna ik braaf naar huis reed. Ik stond stil voor het stoplicht, klaar om rechtsaf te slaan, toen men achter me ongeduldig begon te toeteren. Oh ja! Je mag hier altijd rechtsaf slaan, ook al staat het stoplicht op rood. Even wennen, maar eigenlijk wel een fijne regel. Wat nog steeds niet went is voorrang op een gelijkwaardige kruising. Ik ben er nog steeds niet helemaal uit hoe het werkt, maar het kan het beste omschreven worden als: stoppen voor de stopstreep, dit doet iedereen braaf, zelfs de 2 stopstrepen op weg naar IBM in de heuvels, op kruisingen met mountainbike/wandelpaadjes, waar nooit iemand komt. Als de weg vrij is, kun je vervolgens weer rustig optrekken en verder rijden. Niks aan de hand dus. Komt er echter wel ander verkeer aan (links, rechts, rechtdoor, al dan niet een bocht makend), dan geldt dat iedereen moet stoppen, maar daarna is het gewoon wie het eerste optrekt heeft voorrang. Ook wennen, maar wederom niet negatief, is dat rechts inhalen toegestaan is, men heeft liever dat je in je rijbaan blijft, en dat alle voertuigen dezelfde maximumsnelheid hebben. Zo kan het gebeuren dat je op een gegeven moment wordt ingehaald door 2 vrachtwagens aan beide kanten, waarna je ze later weer inhaalt.

Maar goed, deze week was dus mijn eerste werkweek. Maandag begon met de rit naar IBM. Normaal niet zo heel boeiend zou je zeggen, maar IBM ligt op een heuvel/berg (zo’n 2,5km met gemiddeld 6% helling), dus dat was al een leuk ritje met super mooi uitzicht. Na me te hebben aangemeld als visitor bij de receptie, werd ik naar mijn begeleider gebracht. James, maar iedereen noemt hem Jim, ontving me hartelijk en bracht me allereerst naar de beveiliging, waar ik een eigen IBM-badge kreeg. Nu hoorde ik er echt bij. Ik ging weer terug naar Jim en had inmiddels ook Al ontmoet, de persoon met wie ik contact heb gehad vanuit Nederland, ook een hele aardige vent. Jim leidde me kort rond door de labs en langs de kantoren, die helemaal in de verste vleugel van het gebouw zitten. Ik kreeg een kantoor toegewezen, gedeeld met 4 anderen waaronder Gijs en Nora, en moest erg veel handjes schudden.

Om 4 uur had ik een meeting met alle mensen uit Jim’s groep en maakte ik kennis met Robert (Rob) en Julian (gewoon Julian), de twee post-docs die mij in het begin vooral zullen begeleiden in het experimentele deel. Het idee van mijn opdracht werd uitgelegd en ik kreeg wat papieren mee om door te lezen. De reden dat deze meeting pas om 4 uur was gepland was al snel duidelijk: elke dag om 4 uur is er in de kantine gratis popcorn en koffie, een goed moment om meetings te plannen dus, hoewel het de productiviteit niet echt ten goede kwam aangezien telkens werd afgedwaald naar goede verhalen over bier drinken in Las Vegas, ACS conferenties en andere niet werkgerelateerde zaken. Lekker informeel dus. Zoals verwacht op deze dag helaas nog niet echt praktisch werk, alleen maar kennismaken en bureaucratische zaken regelen.
Dinsdag had ik de befaamde veiligheidstraining, een presentatie over veiligheid binnen IBM met bijbehorende toets. Toen dat weer achter de rug was ging ik weer verder met literatuur lezen, lunchen, met mensen praten en de goede verhalen van Jim aanhoren. Aan het eind van de dag mocht ik beginnen met mijn eerste synthese, die overnacht moest refluxen (Google maar als je niet weet wat dat is).

Woensdag bestond vooral uit het isoleren en zuiveren van mijn product, waarna ik er donderdag achter kwam dat ik een yield (opbrengst) van zo’n 20% had, terwijl die 50-70% had moeten zijn. Niet heel best dus, maar gelukkig heb ik van deze stof niet heel veel nodig. Donderdag een vervolgstap gedaan, die vrijdag mislukt bleek. Dus vandaag opnieuw ingezet onder andere condities en hopen dat hij na een weekendje roeren de gewenste omzetting heeft.

Donderdag ben ik met Alex en Gijs naar een wedstrijd van de San Jose Sharks geweest, ijshockey. Ze spelen op het hoogste niveau en moesten tegen de Tampa Bay Lightning, die helemaal uit de andere kant van het land komen. Het gaat allemaal echt belachelijk snel en hard, maar na een tijdje kon ik het aardig volgen. Ondanks dat er meer dan 17.000 mensen in het stadion waren was de sfeer niet te vergelijken met bijvoorbeeld voetbalwedstrijden in Nederland, veel stiller, maar wel erg gezellig. Uitvak kennen ze niet, iedereen zit gewoon door elkaar (al waren er weinig Lightning supporters. Ook mooi was dat de Sharks met een mooie en verdiende 5-1 wonnen.

Dit weekend gaan we waarschijnlijk naar Monterey/Pebble Beach en volgende week is maar een halve week aangezien donderdag Thanksgiving is.