Vegas Baby!

Het is nog geen week geleden sinds ik op vakantie ben met Carwyn, maar er is al zo veel gebeurd, ik moet jullie wel even op de hoogte houden, anders worden de verhalen veel te lang.
Zondag reden we dus in alle vroegte weg uit San Jose, nou ja, alle vroegte, door wat technische en menselijke fouten ging onze wekker niet af om 6 uur en werden we pas om 8 uur wakker. Snel eten en 2 uur later dan gepland begonnen we dan eindelijk echt aan onze road trip!

De eerste bestemming was Yosemite National Park. Een van de vele Amerikaanse national parks, en zeker niet de minste. Eenmaal daar aangekomen na een geweldige rit door veel leegte, bossen en bergen, met de nodige fotostops, begonnen we aan een korte hike naar een waterval. Dit viel nog wel flink tegen, aangezien het gesneeuwd had. De paden waren behoorlijk glad net als onze schoenen, dus het schoot niet erg op. Uiteindelijk kwamen we bij een bergtop aan met een prachtig uitzicht, waarna we iets afdaalden naar de waterval. De terugweg was wat gemakkelijker, in plaats van een glad pad was het nu een erg lange trap.

Eenmaal weer terug bij de auto begonnen we aan de anderhalf uur durende rit naar onze overnachtingsplaats die toch wel 3 uur bleek te zijn, klein inschattingsfoutje. We hadden een Bed & Breakfast geboekt, eigenlijk gewoon een kamer bij iemand in huis. We werden hartelijk verwelkomd door de eigenaars met zelfgebakken koekjes en koffie. Onder de indruk van de gastvrijheid besloten we de volgende dagen maar vast te gaan plannen, aangezien we hier 2 nachten zouden blijven. Met het oog op het weer besloten we om op maandag naar Kings Canyon en Sequoia National Park te gaan, aangezien er een sneeuwstorm werd verwacht voor de nacht van maandag op dinsdag. Eenmaal in de parken aangekomen konden we de machtige sequoia’s aanschouwen. Ze zijn met 90 meter niet de hoogste bomen ter wereld, maar met hun diameter van meer dan 8 meter wel de grootste qua inhoud/gewicht. De boom die we het eerste zagen was de General Grant Tree, een boom van meer dan een 1 miljoen kilo! Vanwege de sneeuw waren er een aantal wegen afgesloten, dus we konden helaas niet naar de Kings Canyon. Ook kwamen we er achter dat de brandstof bijna op was en het eerste tankstation zo’n 80km verderop was! Gelukkig was het allemaal bergaf, dus we haalden het makkelijk, maar het kostte ons wel anderhalf uur om even bij te tanken. Toen we daarna naar de allergrootste boom ter wereld wilden rijden, de General Sherman Tree, werden we onaangenaam verrast toen we na een uur rijden er opeens achter kwamen dat de weg afgesloten was in verband met de verwachte sneeuwstorm. Hier waren we nergens over gewaarschuwd, maar gelukkig was de rit er naar toe erg mooi.

Vanwege het slechte weer konden we op dinsdag helaas niet nog een keer naar Yosemite , dus moesten er snel andere plannen gemaakt worden. Tot overmaat van ramp was het internet in onze B&B ook kapot, dus reden we naar de dichtstbijzijnde Starbucks, om daar even te profiteren van de gratis WiFi. Het plan was redelijk snel gemaakt, we zouden naar Los Angeles gaan om de LA Lakers te bewonderen.
4 uur later stonden we dan, na wederom een mooi ritje, in LA bij ons motel. Even uitrusten en toen snel naar Downtown, aangezien de wedstrijd om 19.30 al begon en we ook nog moesten eten. We hebben gegeten bij Hooters en we waren het er allebei over eens dat dat toch wel best een aardig concept is. De wedstrijd was een leuke ervaring, maar helaas hadden ‘we’ niet gewonnen.

Voor woensdag stond de trip naar Las Vegas op de planning. Maar niet voordat we een ander punt af konden strepen van onze to-do list: ontbijten met een T-Bone steak bij de IHOP (International House of Pancakes). Na een korte wandeling over de walk of fame begonnen we dan aan onze lange rit naar Vegas, die we besloten te onderbreken met een bezoek aan Mojave National Preserve. Een woestijn tussen LA en Vegas met prachtige vlaktes, bergen, duinen en vooral leegte. De weg er naartoe was al een ervaring qua leegte, maar nog niets vergeleken met het park zelf. Niemand te bekennen om je heen voor zover je kunt kijken. De weg daarna naar Vegas was niet veel anders, met een of twee kleine stadjes, snelwegen waar de maximumsnelheid 75 mph is ipv 65 omdat er toch niets gebeuren kan en vooral weer heel veel niks.

Zo leeg als de dag was geweest, zo scherp was het contrast met Las Vegas. De grote casino’s doemden al van ver op uit de woestijn en het verkeer werd ook steeds drukker. We hadden een hotel geboekt op 15 minuten lopen van The Strip, de beroemde straat waaraan alle bekende casino’s aan zitten: Bellagio, Ceasar’s Palace, New York New York, The Mirage, MGM Grand en ga zo maar door.
Na wat rond te hebben gestruind en ons verbaasd over de immense casino’s, massa’s mensen en soepele wetten (drinken op straat mag, binnen roken mag ook, etc) besloten we maar een klein gokje te wagen. Wat overdonderd stapten we een casino binnen en gingen we op zoek naar de slotmachines die ons het minste zou kosten, de penny-machines. Hier kun je je inzet in veelvouden van pennies doen, dus voor een dollar kun je honderd keer je geluk beproeven. Uiteraard schiet je hier niet zo heel veel mee op, als je wint verdien je een keer 15 cent, maar het voordeel is dat je gratis drank krijgt als je (doet alsof je) geld uit geeft aan een spelautomaat. Na een tijdje begon het toch wel te vervelen en zijn we naar wat andere casino’s. Een hele opgave, want de casino’s zijn er op ingericht dat het heel makkelijk is om naar binnen te gaan, maar eenmaal binnen is het best lastig om de uitgang weer te vinden. Toch kwamen we uiteindelijk weer op the Strip, waarna we nog naar een aantal casino’s zijn gegaan om tegen 3 uur eindelijk weer bij het hotel aan te komen. Totale schade: zo’n 25 dollar, niet slecht voor een avondje vermaakt inclusief drank :)

Omdat de teller al op meer dan duizend mijl (1600km), best veel voor 4 dagen, stond, besloten we maar eens wat rustiger aan te doen in Vegas. Op donderdag hebben we een tripje gemaakt naar de Hoover Dam. Een immens bouwwerk dat 1.3 miljoen mensen van stroom voorziet. ’s Avonds hebben we een van de andere attracties van Vegas meegemaakt, de all-you-can-eat buffetten, bij The Mirage in ons geval. Na ons volgeschranst te hebben besloten we een taxi naar het hotel te pakken. We liepen het hotel uit en hielden een taxi aan, echter deze weigerde ons mee te nemen, heel vreemd. Gelukkig stond er een andere taxi achter hem die ons wenkte in te stappen. We stonden voor het rode stoplicht te wachten, nog geen meter gereden, toen er opeens een agent op het raampje klopte. De taxichauffeur moest zijn papieren laten zien en wij werden vriendelijk edoch dringend verzocht uit te stappen en te gaan lopen. Blijkbaar mogen taxi’s in Nevada alleen maar klanten oppikken bij hotels, niet van de straat. Beetje lullig natuurlijk, maar de chauffeur wist het natuurlijk zelf ook wel.

Vrijdag begon met het plannen van de komende anderhalve week, waarover later meer. Tegen 3 uur gingen we naar de oude binnenstad van Vegas, waar alle oude casino’s zitten. Na even een gokje te hebben gewaagd aan de blackjack tafel gingen we eten bij the Heart Attack Grill. Deze eettent is opgericht om mensen in te laten zien hoe ongezond het eten eigenlijk is. Op de menukaart staat eigenlijk maar 1 gerecht, namelijk de zogenaamde ‘bypass burger’, echter zijn hier wel variaties op mogelijk, bijvoorbeeld de double bypass burger, de triple bypass burger en ga zo maar door tot de octuple bypass burger. Je wordt in een ziekenhuispyjama gehesen en naar je tafel gebracht door een serveerster verkleed als zuster. Carwyn en ik besloten beiden voor een quadruple bypass burger te gaan, 10,000 calorieën en zo’n 1.5 kilo aan burger. Na drie kwartier zat het er op en voelden we ons extreem smerig. Snel terug naar het hotel, even bijkomen en dan het casino in.

De komende dagen staat het volgende op het programma. Death Valley, via Area 51 naar Zion National Park, Bryce Canyon, Arches, Canyonland, Monument Valley, Grand Canyon, Painted Desert, Petrified Forest en over 10 dagen staan we dan hopelijk in Albequerque New Mexico.
Veel rijden (2000 miles), veel parken, veel zien. We hebben er zin in! Tot de volgende keer.

(Sorry voor het lange verhaal)