Parken, Canyons, Valleys, kamperen, veel rijden

De teller staat inmiddels weer op 0 mijlen, en deze keer niet omdat hij voor de derde keer het klokje rond was. Nee, we zijn gewisseld van voertuig. Onze trouwe Chevy Malibu heeft vandaag, na een dienst van ruim drie weken en ruim 3200 mijlen, een lekke band gekregen. Op zich niet ernstig, maar toen ik op mijn thuiskomertje/donut naar het vliegveld reed om daar te vragen hoe nu verder, kreeg ik daar prompt een vervangende auto. En wat voor een. Van een wat saaie witte sedan met niet al te veel opties, maar toch een prima auto, naar een zwart-met-chroom Chevy Captiva: een jaar nieuwer, de helft aan miles op de teller, elektrisch schuifdak, achteruitrijcamera, stoelverwarming, alles zit er op. Top service van Hertz!

De nieuwe Chevy heeft dus nog niet zo veel meegemaakt, maar de witte des te meer. Toen we vorige week uit Vegas vertrokken hadden we al flink wat gereden en gezien, maar daar is alleen nog maar meer bijgekomen. De tent en luchtbedden konden voor het eerst uit hun verpakking worden gehaald toen we gingen kamperen in Death Valley, waar het nu nog redelijk aangenaam vertoeven is met 30 graden overdag en 15-20 ’s nachts. Genietend van de zonsondergang met een wijntje begonnen we dan aan onze national-parks week. Na de volgende dag wat door het park gereden te hebben, op het laagste punt van de USA geweest en de uitgestrekte zoutvlakte bekeken te hebben, vervolgden we onze weg naar het volgende park, Zion National Park. Echter namen we een omweg langs de ‘extraterrestrial highway’, waar verdacht vaak buitenaards leven wordt waargenomen. We schrokken even van het bordje waarop stond dat het volgende tankstation 250km verderop was en dat bleek ook de trend voor de daaropvolgende uren. Eindeloze vlaktes afgewisseld door wat bergen, met nergens een levende ziel te bekennen. 4 auto’s per uur tegenkomen en verder geen enkel teken van leven.

Het enige stadje in een gebied zo groot als Nederland in die omgeving is Rachel. Met 54 inwoners niet eens echt een stad te noemen, maar we mochten gratis kamperen bij het enige motel daar. De volgende dag weer vroeg op om onze weg naar Zion te vervolgen. Helaas was de weg naar Area 51 te slecht en moesten we halverwege omkeren. Eenmaal in Zion aangekomen was het al best laat, dus konden we niet veel meer zien van het park. De volgende dag hebben we het park bekeken en een korte hike gemaakt, waarna we naar Bryce Canyon reden, waar vooral een mooie scenic drive was. Aangezien we er achter kwamen dat Bryce op zo’n 8000 voet (2500m) lag besloten we om maar niet te gaan kamperen maar meteen door te rijden naar Green River, waar we de volgende nacht al een motel hadden geboekt. Tegen 11 uur ’s avonds kwamen we daar aan, best moe, maar blij dat we de afstand al hadden afgelegd.

Green River was vervolgens de uitvalsbasis voor de twee parken Arches en Canyonlands. Bijzonder hoe we zo veel parken bezoeken, maar hoe elk park toch uniek en indrukwekkend blijft. De volgende stop was Monument Valley, waar veel westerns zijn opgenomen. Helaas hadden we niet genoeg tijd om hier heel veel van te zien, want we hadden een camping gereserveerd in het bekendste (?) park van de USA, de Grand Canyon.
In de Grand Canyon was het plan om naar de Colorado River te hiken, maar er werd flink gewaarschuwd dat dat niet echt te doen is in een dag (26km en 1,6km hoogteverschil), dus we besloten een wat kortere hike te doen, die nog steeds flink pittig was. 5 uur later hadden we 15km afgelegd en waren we ruim 900 meter afgedaald en weer omhoog geklommen.
Op zondag zijn we naar Albuquerque, New Mexico, gereden via the Petrified Forest/Painted Desert. Dit is een woestijn die ooit (200 miljoen jaar geleden) een bos was, maar waarvan de bomen in de tijd versteend zijn. Helaas woedde er een sandstorm, waardoor het af en toe onmogelijk was uit de auto te gaan. Aan het einde van de dag klaarde het gelukkig wel iets op, zodat de mooie zonsondergang plaatjes toch nog geschoten konden worden.

Inmiddels zijn we dus in Albuquerque, waar het de bedoeling was om vandaag wat uit te rusten en bij te komen. Carwyn moest nog wat werken aan zijn scriptie dus ik besloot op eigen houtje naar Petroglyph National Monument, een plek waar de indianen vroeger allerlei inscripties hebben gemaakt in de rotsen. 2 mijl voor het park kreeg ik dus een lekke band, zoals al eerder beschreven, waardoor de planning mooi in de soep liep.
Als klap op de vuurpijl stond ik op de parkeerplaats bij de visitor’s center te zoeken naar de dichtstbijzijnde Hertz locatie, toen iemand op de weg vlakbij opeens uitweek voor een beest, waardoor hij in de berm kwam, waarna hij iets te fanatiek begon te corrigeren, wat er toe leidde dat er met heel veel kabaal opeens een auto dwars door de middenberm ging, om uiteindelijk op zijn kant tot stilstand te komen. Snel er heen gerend en de bestuurder via de achterklep uit zijn auto moeten helpen. Hij mankeerde op het eerste gezicht niets, geen bloed of gebroken botten, maar hij was wel behoorlijk verdwaasd. Het eerste wat hij vroeg was of we even wilden helpen de auto weer rechtop drukken, zodat hij weer verder kon rijden! De politie was gelukkig binnen 5 minuten ter plaatse en heeft de zaak verder afgehandeld.

Zo werd mijn tripje van een uur naar een park opeens 3 uur en had ik het park nog niet eens gezien! Aan het einde van de middag ben ik er alsnog samen met Carwyn heen gereden om er achter te komen dat ik niet eens heel veel had gemist.

Morgen gaat de reis verder en gaan we via de White Sands, Roswell en Carlsbad Caverns naar Austin, om vervolgens via Houston en New Orleans naar Miami te rijden.
We houden jullie op de hoogte! :)

P.S. er gaat iets mis met de foto's Deel 2 staat in het volgende verslag